Nie – opieki nad dziećmi dla partnerów homoseksualnych.
Po śmierci matki dorosła Agnieszka stara się o opiekę nad młodocianym bratem Miłoszem.
Proces uzyskania opieki nad bratem jest bardzo ciekawy dokumentalnie. Szczególnie, że kamera towarzyszy bohaterom nawet w trakcie formalnych rozmów i procesu sądowego. Nasuwa się nawet wątpliwość czy to formalnie w ogóle możliwe. Niestety siła tego filmu rozpada się w momencie pojawienia wątku homoseksualnego. Zresztą problem z narracją i umotywowaniem postępowania bohaterki jest najlepszym dowodem na szkodliwość adopcji dzieci przez pary homoseksualnego. Bo jak młodemu, rezolutnemu chłopakowi, w dodatku dotkniętemu tragedią rodziców, wytłumaczyć iż koleżanka z Niemiec to partnerka jego siostry. W dodatku film popada w tanią propagandę pokazując w tle parady równości, czy też zdecydowane kazanie miejscowego księdza.
Dokument ma formę obserwacji rzeczywistości. Bohaterowie jakby zupełnie nie dostrzegali obecności kamery. Ukazane są ich postawy, bez ingerencji twórców filmu. To udany zabieg i dodaje produkcji siły przekazu. Tej zmarnowanej podejściem ideologicznym.
Plusy:
+ temat opieki nad osieroconym dzieckiem
+ ujęcia sądowe
+ emocjonalny wydźwięk
+ bezosobowa obserwacja kamery
Minusy:
– pretensjonalnie ukazany temat związku homoseksualnego
– mało wiarygodne
– propagandowe
Zwiastun:
produkcja: Polska
rok: 2022
gatunek: dokument
festiwale: Millenium Docs Against Gravity, Visions du Réel MFF Nyon
· reżyseria, zdjęcia: Marek Kozakiewicz
· obsada: Agnieszka, Miłosz, Maja