Jedno z wielu nieznanych miejsc sowieckiej opresji.
Historia obozu pracy w Kutaisi na Gruzji, gdzie wywieziono po zakończeniu II Wojny Światowej wielu Polaków z Wileńszczyzny.
Praktycznie nieznana historia radzieckiego obozu pracy. Nawet więźniowe po powrocie do Polski nie byli skłonni do opowiadań. Takich nieznanych ośrodków represji Stalina było wiele. Dużo strasznych historii i ludzkich tragedii popadło w zapomnienie. Często nawet ciała są nie do odszukania.
Film początkowo przyjmuje ciekawą konwencję. Wchodzi z akcją do Gruzinów, którzy pracują w zakładzie powstałym po likwidacji obozu. Zabrakło jednak utrzymania tej konwencji – resztę filmu obrazują wypowiedzi najbliższych rodzin. Typowa konwencja nużących gadających głów, chociaż dla samych bohaterów są to najważniejsze wywiady w życiu. Wad jest więcej: brak rozszerzenia tematu, czy też ukazania szerszej perspektywy geopolitycznej. Ale i tak należą się twórcom słowa uznania za podjęcie i realizację takiego tematu.
Film pewnie nie znajdzie rozgłosu, ale premierowe pokazy zostały rozpropagowane (nawet wstawka w głów1nym wydaniu Wiadomości TVP – co pewnie nie dla wszystkich będzie zachętą). Na pokazie byli nieliczni widzowie, co ciekawe większość stanowili Ukraińcy, którzy współcześnie mają do czynienia z mentalnością rosyjskiego zła.
Zalety:
+ wysiłek twórców
+ nieznana historia
+ osobiste wypowiedzi rodzin więźniów
+ patriotyczna promocja
Wady:
– szynel dokumentalny: „gadające głowy”, nużące wstawki
– brak szerszego kontekstu
– znikome archiwalia
Zwiastun:
produkcja: Polska
rok: 2022
gatunek: dokument
festiwale: Festiwal Filmowy NNW
-
reżyseria: Grzegorz Czerniak, Jerzy Rohoziński, Wojciech Saramonowicz